Z daleka

Ależ mnie tu dawno nie było, o rajuśku...

 

Ale żyję, tylko zajęta jestem mocno. Tak mocno, że na lalkowanie czasu już nie zostaje, a co dopiero na bloga...

Mówią, że od przybytku głowa nie boli, ale ostatnio mam masę pracy, a to "ostatnio" trwa od kwietnia. Nie wiem, kiedy się wygrzebię, nawet mój wymarzony urlop stoi pod znakiem zapytania.

 

Do lipca spędzałam mnóstwo czasu na sali treningowej z moją grupą taneczną, wylewając litry potu, rozciągając mięśnie i grzejąc stawy, aby przygotować się do festiwalu. Efekty naszej pracy widać tu:

 

20 + GRUZ

 

A kiedy już wracałam późnym wieczorem z treningów, robiłam to:

 



I tak czas zleciał.

Lalki są cierpliwe, siedzą i czekają na mnie i swoje 5 minut. Pamiętają, że obiecałam im odnowić domek, przemalować meble, samochód i inne duperele. A one są z twardego plastiku i nie odpuszczą :)

Cyndi Lauper

Miałam dziś sen. Kto wierzy, że sny się spełniają? Mój na pewno choć w części się spełni, bo śniłam w nim, że moja siostra cioteczna powiła Pierworodnego, a że termin ma na koniec marca, to tak też i będzie.

Chłopaczek ze snu urodził się śliczny, zdrowy, różowiutki, w całości do schrupania. Wcale u ciotuchny na rękach nie płakał, bo ciotuchna z dziatwą oswojona i wie, jak maluchy udobruchać. Ciotuchna ze wzruszeniem przypomniała sobie, jak jeszcze nie tak dawno temu jej własne Potomstwo było tej samej wielkości, miało malutkie, zaciśnięte piąstki i buziuchnę jak chińska cesarzowa z małymi, skośnymi oczkami i kartoflanym noskiem.

Czas odwiedzin jednak minął, świeżo upieczona mamunia musiała odpocząć, Pierworodny też, więc ciotuchna żwawym krokiem pomknęła do wyjścia ze szpitala. I dziwnym trafem, nie wiedzieć wcale czemu, tuż po opuszczeniu szpitalnych murów, znalazła się w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, w domu Cyndi Lauper, jej męża i dorastającego syna.

Cyndi okazała się przemiłą starszą panią, wcale a wcale nie zdziwioną, że jakaś wariatka wyszła z polskiego szpitala prosto do jej salonu. Wręcz przeciwnie, wydawało się, że czeka na odwiedziny, bo zaraz przedstawiła mi męża (a ja głupia zapomniałam, jak mu było). Nie sposób było nie zauważyć, że szanowny małżonek był motocyklistą, albowiem nawet siedząc na kanapie, miał na sobie motocyklowe skóry i kamizelkę klubową. Od razu znalazłyśmy z Cyndi nić porozumienia, bo mój własny mąż też jest aktywnym członkiem jednego z klubów motocyklowych. Potem przeszłam do jej salonu, a raczej może saloniku, pełnego mebli, koronkowych obrusów, narzut, bibelotów i lalek. Były przeróżnej wielkości, zauważyłam kilka podobnych do Tonnerek, kilka porcelanek, wszystkie ubrane na biało lub kremowo, większość w ciuchach z epoki wiktoriańskiej. Siedziały na stole, na komodach, w rzędach i pojedynczo. Byłam ogromnie zaskoczona, strasznie chciałam ich dotknąć, ale się bałam, w końcu to lalki Cyndi Lauper!

Wróciłam do kuchni, w której moja gospodyni przygotowywała tradycyjną lemoniadę i zapytałam o te lalki. A ona mi na to, że zbiera je od dawna, że są częścią jej życia, że kocha je wszystkie. Wyciągnęła nawet stary album ze ślubnymi zdjęciami. Ze zdziwieniem odkryłam, że do ślubu jechała wraz z mężem ogromnym motocyklem (to zupełnie tak, jak cioteczna siostra mojego męża), a na szerokiej półce do trzymania nóg siedziały sobie w równym rządku lalki. Nie mogłam oczywiście nie napomknąć, że ja też lubię, też zbieram, ba! nawet bloga prowadzę i nie omieszkam naszego spotkania opisać. Już, już miałam odpalać kompa, kiedy niespodziewanie się obudziłam. Ale obietnica pozostała, toteż wszystko tu skrupulatnie odnotowuję.

W klimacie Cyndi Lauper i mody lat 80 pozostają obie serie Barbie and the Rockers. Często słyszę głosy, że ta seria jest przerysowana, makijaże za ostre, że gwiazdy rocka nie mogą tak wyglądać. Moja opinia jest natomiast taka, że owszem, do współczesnej estetyki to może nie przystaje, ale w latach 80 tak się gwiazdy muzyki nosiły, poniżej jest kilka przykładów.

 

A teraz cała moja muzyczna ekipa. Szczerze się przyznam, że niespecjalnie lubiłam tę serię, dopóki nie uzbierałam jej całej (z jednym, blondwłosym wyjątkiem). Uwaga, zdjęć będzie duuuużo!

 

Przyjaciółka od serca

Kiedy byłam w wieku wczesnoszkolnym, zadałam mojemu Tacie bardzo ważne pytanie: kto jest jego przyjacielem? Tata odpowiedział mi, ku mojemu jakże wielkiemu zdziwieniu, że ma wielu znajomych, kolegów, koleżanek, ale przyjaciela nie. Nie mogłam tego zrozumieć, bo jak można żyć bez powiernika, bratniej duszy, kogoś, kto cię wesprze w każdej, najtrudniejszej nawet chwili? Kogoś, z kim dzielisz radości i smutki, śmiejesz się do rozpuku i łykasz gorzkie łzy?

W owym czasie moją najlepszą przyjaciółką była Monika. Umiała pięknie rysować, najpiękniej z całej naszej klasy, miała czarnosierstną pudlicę Sambę, najmądrzejszego psa, jakiego wtedy znałam, długowłosego kota oraz dużo młodszego brata, który nieraz przeszkadzał nam w zabawie. Byłyśmy niemalże nierozłączne, w szkole siedziałyśmy w jednej ławce, wracałyśmy do domu tą samą drogą, często jedna z nas odwiedzała drugą. Miałyśmy masę pomysłów na wspólne spędzanie czasu, a to rysowanie, a to gotowanie, albo pisanie pamiętników, a to nieudolne malowanie oczu za ciemnymi cieniami (jakież to było ekscytujące, bo przecież rodzice nie pozwalali na żadne makijaże), a to pacyfikowanie rozwrzeszczanego brata, w końcu zabawa lalkami. Oczywiście ogrom czasu zajmowały nam rozmowy, te bardziej poważne, natury egzystencjalnej, czyli o świecie, życiu po życiu, sensie istnienia, ale równie dobrze o nietwarzowej bluzce naszej mało lubianej koleżanki, czy też wzbudzające największe emocje, bo o naszych ówczesnych sympatiach. A że każda z nas była kochliwa, gadać było o czym. W nieskończoność. Najlepiej kilka razy o tym samym, ale z innej perspektywy.

Kiedy byłam już dumną posiadaczką Fleur, a później i Barbie (jako jedna z niewielu w klasie, a może i szkole) często przychodziłyśmy do mojego domu, gdzie w swoim pokoju miałam aż dwie półki w regale zaadaptowane na domek. (Żyłam w przekonaniu, że to wypas do momentu, aż zobaczyłam półkowy domek Anki z mojej klasy – ona miała w nim światełka choinkowe! Szczęka mi opadła!) Wymyślałyśmy wtedy przeróżne scenariusze zabaw: a to wzruszający romans bez happy endu, za to kończący się dramatyczną śmiercią głównej heroiny, albo trzymający w napięciu kryminał z morderstwem i rabunkiem w tle, albo horror, z wywoływaniem ducha zmarłej ciotki kuzyna szwagra matki. Albo odgrywałyśmy sceny żywcem wyciągnięte z „Północ-Południe”, albo „Jak zdobywano Dziki Zachód” (Kto pamięta-ręka w górę? Bruce Boxleitner był przez długi czas obiektem moich westchnień. Nawet miałam jego plakat ze Świata Młodych. A serial „Tylko Manhattan”? Myślałam, że się posikam ze szczęścia jak Maxi Amberville na powrót się zeszła z Rocco Ciprianim. A Cutter to świnia!).

Na początku bawiłyśmy się tylko moimi lalkami, Monika żadnej odpowiedniej nie miała. Później rodzice kupili jej Lizę, polską podróbkę Fleur, do której babcia Moniki dołożyła kolejną, bardziej wypasioną, bo ze zginanymi nogami. Jak łatwo się domyślić, Lizy nie spełniały dziewczęcych oczekiwań, bo królowa była jedna i Barbie jej było na imię. Kiedy Monika ją w końcu dostała, obie wpadłyśmy w euforię. Ona – bo dostała wymarzoną lalkę, a ja – bo mogłam nacieszyć nią oczy, a czasem nawet się pobawić. W końcu od czego są przyjaciele? Przeca rzecz jasna, że od pożyczania ukochanych zabawek!

Zaskoczyło mnie to, że jej Barbie wyglądała diametralnie różnie od mojej. Myślałam wtedy, że Barbie to Barbie, koniec i kropka. Mogła się różnić ewentualnie ubrankiem, ale to wszystko. A tu nie dość, że włos inny, to jeszcze te oczy. Nie powiem, zazdrość mnie nieraz chwytała, a moi rodzice nie chcieli nawet słyszeć o kolejnej lalce. A to pech! Nic więc dziwnego, że Barbie Moniki szybciutko wskoczyła na moją listę życzeń, kiedy tylko zaczęłam zbierać lalki. I równie szybko ją kupiłam, co oznacza, że jest już ze mną od dłuższego czasu. I choć przyjaźń z Moniką rozlazła się z czasem jak szwy w kiepskim ubraniu, to ta lalka zawsze będzie mi się z nią kojarzyć.

Pora przedstawić bohaterkę dzisiejszego posta: Barbie Wet n Wild z 1989 roku.

 

Najbardziej lubiłyśmy obserwować termoczuły materiał. W tym celu wsadzałyśmy lalkę do zamrażarki na 5 minut, po czym wyjmowałyśmy ją i dotykałyśmy stroju paluchem. Magia działa!

 

A z okazji Nowego Roku wszystkim czytelnikom życzę jak najserdeczniej wielu radosnych chwil w miłym towarzystwie i spełnienia marzeń.

 

Liebster Blog

O rajuśku, ale miła niespodzianka, dostałam nagrodę "Liebster Blog" od Aidy. Bardzo pięknie dziękuję :)

 

"Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."

 

Oto pytania Aidy i moje odpowiedzi:

 

1.Twój ulubiony pisarz/poeta.

Mario Vargas Llosa i Eduardo Mendoza

2. Osoba która cię fascynuje.

Moja bardzo niedorosła córka i jej nieszablonowe myślenie.

3. Ulubiony sposób na spędzenie wolnego czasu.

Wszelkiego rodzaju rękodzieło i oczywiście zabawa lalkami :D

4. Ulubiony kolor.

Zielony we wszystkich odcieniach.

5. Najsmaczniejsze danie.

Boureki – doskonała zapiekanka z okolic Chanii na Krecie.

6. Co byś w pierwszej kolejności zrobił/zrobiła gdybyś wygrał/wygrała w lotto?

Opłaciłabym podatek od wygranych.

7. Co byś zmienił/zmieniła na świecie?

Chciałabym, żeby nikt nie głodował.

8. Co zabrałbyś/ zabrałabyś na bezludną wyspę (3 rzeczy)?

W dobie komputeryzacji wystarczy laptop z dostępem do internetu – raz dwa wyślę wiadomość, misja ratunkowa zostanie rozpoczęta, a ja w międzyczasie coś sobie poczytam, albo w coś pogram i ani się obejrzę, a znów będę w domu.

A gdybym chciała na tej wyspie trochę pozostać, zabrałabym scyzoryk McGyvera, zapalniczkę i koniecznie coś do czytania, najlepiej dzieła wybrane w jednej, ogromnej książce.

9. Jaka jest Twoja ulubiona pora dnia?

Wieczór.

10. Czy ze swoich wirtualnych znajomych poznałeś kogoś w rzeczywistości?

Owszem, niejednokrotnie.

11. Ulubiony gatunek filmowy.

Obyczaj.

 

A oto moje nominacje:

Stary Zgred

Jewel Snake

Karra

I lista pytań:

1.      Gdybyś miała żyć w dowolnie wybranej epoce, jaka by to była?

2.      Jakie jest Twoje najmilsze wspomnienie z dzieciństwa?

3.      Gdybyś resztę życia miała spędzić w jednym miejscu na Ziemi, to co to by było za miejsce?

4.      Czy wierzysz w życie pozagrobowe?

5.      Na wymarzone śniadanie zjadłabym…

6.      Jaki jest Twój ulubiony strój?

7.      Jaki byłby scenariusz Twojej wymarzonej randki?

8.      Czy boisz się dentysty?

9.      Jesteś rannym ptaszkiem czy sową?

10.  Ulubiony drink?

11.  Jakiego utworu muzycznego mogłabyś słuchać na okrągło przez co najmniej tydzień?

 

Pierwsze urodziny

To niewiarygodne, ale minął już rok od kiedy napisałam pierwszy post na blogu. W zasadzie pokrywa się to z datą, kiedy zaczęłam w dorosłym życiu na nowo bawić się lalkami. Czyli rocznica jest niejako podwójna.

W ciągu tego roku parę rzeczy się zmieniło:

·         poznałam fajnych ludzi o podobnych pasjach i ich blogi,

·         dowiedziałam się o lalkach więcej niż w całym moim dotychczasowym życiu,

·         mój zbiór lalkowy urósł z zaledwie 2 do hm…. dawno ich nie liczyłam, ale będzie ze 140,

·         kupiłam większość lalek z mojej wishlisty, została mi tylko jedna do zdobycia (tym samym moje dziecięce marzenia miały szansę się zrealizować),

·         zaczęłam lepić miniaturki z modeliny,

·         nauczyłam się przywracać lalkowym trupkom ich dawny blask,

·         stałam się właścicielką wypasionego domku dla moich lalek, który teraz z mozołem przemalowuję,

·         wpadłam w nałóg przeglądania aukcji z lalkowymi skarbami i coś czuję, że szybko mi to nie minie.

Z tej okazji przedstawiam kogóż by innego niż Happy Birthday Barbie z 1990 roku, która czeka na swoich gości z tortem, owocami i szampanem. Już za chwilę zacznie się świętowanie, zapraszamy!

 

 

 

Męski protoplasta

O prawdziwą Barbie w latach 80 było ciężko. Marzyły o niej stada, posiadali nieliczni. O wiele częściej w przeciętnym domu można było spotkać Petry, Fleur i Diany, później naszą swojską Lizę, niż Barbie. Teraz jest wprost przeciwnie, prawda?

O ile jednak przedstawicielki płci pięknej różnych marek przewalały się wśród zabawkowego tałatajstwa, no może „przewalały” to niezbyt trafne słowo, bo były czczone niczym boginie, zajmując honorowe miejsce wśród zabawkowego pospólstwa, o tyle o partnera dla długonogiej plastikowej panienki było trudno. Prędzej już rosły w siłę zastępy wyszczerzonych w uśmiechu blondynek, z rzadka jeno przetykanych ciemniejszym odcieniem włosów, niźli miałby dołączyć do haremu (a może objąć w nim władzę?) plastikowy lalek płci męskiej. Bo nawet jeśli już jakiś Ken się w Peweksie pojawił (a to niestety było rzadkością), to dziewczynki i tak wolały mieć drugą (i kolejną), nowiutką, różowiutką Barbie z grzebykiem i bucikami na obcasach. No, może przy dwudziestej z kolei by się zastanowiły dwa razy, ale takich koleżanek to ja nie miałam. Miały jedną Barbie, góra dwie i cały worek niespełnionych marzeń o następnych. Ken musiałby długo czekać na swoją kolej. Tylko moja kochana kuzynka dostała od swojej cioci z RFN zestaw Kena z dzidziusiem, na widok którego wyszły mi oczy z orbit. Była jedyną znaną mi osobą, która miała Kena, przy czym absolutnie bez znaczenia jest, że to nie był Ken, tylko tatuś Heart.

Brak Kena absolutnie nie wynikał z braku potrzeby jego posiadania. Przecież w lalkowym świecie był on niezbędny, na przykład do: zapewnienia bytu rodzinie, wychodzenia rano do pracy, przynoszenia Barbie śniadania do łóżka, tańczenia z nią na balu, prawienia komplementów, wspólnych wypadów na kolację i do kina, czy ratowania z opresji. Ileż można udawać, że ta druga blondyna, która chwilowo zastępuje nieobecnego, nie ma biustu? Albo że ten karzełek nie jest skrzatem, tylko przystojnym, wysokim brunetem wieczorową porą? Albo że Ken akurat wyszedł wynieść śmieci i wróci niebawem? Bo jak to: śmieci w kinie? Albo na balu? To się przecież kupy nie trzyma.

Dziecięca wyobraźnia nie zna granic, to prawda. Kiedy więc znużyło mnie przerabianie Fleur na chłopaka (tym bardziej, że nie miała garnituru i na bal szła w dresach, a fuj!), powstał nowy pomysł. Fleur odzyskała miano siostry Barbie, za to pojawił się on, wcielając od razu w rolę gwałciciela, który zaczaił się na biedną, niczego niepodejrzewającą Barbie w ciemnym parku, by ją dopaść, kiedy wracała z lekcji gry na fortepianie. (W dzieciństwie absolutnie nie wiedziałam, na czym gwałt polega oprócz tego, że to coś strasznego i trzeba szybko uciekać. Prawdopodobnie mogło chodzić o wydłubywanie oczu i ucinanie języka.)

Uwaga proszę państwa, proszę państwa uwaga! Oto on – złoczyńca we własnej osobie, który później zrehabilitował się i został mianowany narzeczonym Barbie (Z uwagi na porażającą fizjonomię – zdjęcia są tylko dla ludzi o mocnych nerwach).

 

A jako, że przez kilka lat zazdrościłam mojej kuzynce jej przystojnego Kena vel Tatusia Heart , nie omieszkałam go sobie odkupić i teraz MAM, HA!