Z doskoku

Dziś nie będzie żadnej historyjki z przeszłości. Dziś będzie krótko, zwięźle i na temat.

Ostatnio utknęłam bowiem w pętli czasowej, z której nie sposób się wydostać, choć jest nadzieja, bo widać maleńkie światełko w tunelu. Cały styczeń przeżywałam przygotowania do występu naszej grupy tanecznej na Fair Play Nivalu. Mieliśmy długie, wyczerpujące treningi z większą częstotliwością niż dotychczas. Wysiłek się jednak opłacił, bo wypadliśmy dobrze i zebraliśmy mnóstwo pochwał. Jak na grupę, która tańczy razem od niespełna 4 miesięcy i w której średnia wieku to jakieś 26 lat (zawyżam ją znacznie), to chyba nieźle, co? Najważniejsze jest to, że wszyscy podczas przygotowań się świetnie bawili i grupa się zżyła, dzięki czemu będzie się nam lepiej tańczyło w przyszłości.

Drugie, co mi zajmuje ostatnio czas to praca, w styczniu mam jej mnóstwo. Oprócz normalnych czynności jest tyle dodatkowych rzeczy do zrobienia, że ciężko to ogarnąć. Całe szczęście, że koniec miesiąca blisko, w lutym będzie już łatwiej.

Czekam już coraz bardziej niecierpliwie na mój e-bayowy zakup ze Stanów, który do mnie płynie, płynie i przypłynąć nie może. Śni mi się po nocach, że paczka utknęła w urzędzie celnym, że ją otworzyli i zabrali połowę lalek, bo niby się nie zorientuję, że brakuje. Albo że sprzedawca spakował mniej, niż oferował na aukcji. Zwariowałam już do reszty :D

Kupiłam sobie ostatnio farby akrylowe i postanowiłam spróbować swoich sił w repaincie. Trudna to sztuka, trzeba się wykazać nie lada precyzją, żeby te maleńkie twarze pomalować. Muszę koniecznie nabyć szkło powiększające, albo jeszcze lepiej lampę ze szkłem taką, jaką mają kosmetyczki, bo tu każda kropeczka ma znaczenie, a wzrok już nie ten. Przyzwyczajona też jestem do nieco większych formatów, a i pędzla w ręce dawno nie trzymałam, to i koślawo wychodzi. Ale pierwsze koty za płoty, oto efekt. Kiedy się wygrzebię spod sterty papierów, będę ćwiczyć dalej J

Klonik przed

Klonik po