Poszukiwany, poszukiwana

Pamiętacie tę starą komedię Barei? Stanisław Maria Rochowicz w związku z pewnymi zawirowaniami w życiu musi się ukrywać w kobiecym przebraniu. Przyjmuje więc pseudonim zawodowy „Marysia” i jako pomoc domowa służy niewiedzą i brakiem doświadczenia różnym osobom. Film ten, jak chyba każdą komedię tego znakomitego reżysera, oglądałam wielokrotnie. Za każdym kolejnym razem śmieszy coraz bardziej.

Uwielbiam używać w życiu tekstów wyjętych żywcem z filmu. Nieważny kontekst, ani czy osoby, które za chwilę usłyszą znamienne słowa będą w ogóle kojarzyć, skąd one pochodzą. Jeśli nie, trudno, wyjdę na głupka, który plecie androny, nie pierwszy raz zresztą, był czas przywyknąć J  Cóż jednak może  być przyjemniejszego niż na standardowe pytanie „kto tam?” kiedy stuka się do drzwi, odpowie się „Otwieraj, Marysiu, to ja, twój pan!”? Albo kiedy gotując zmierzymy zawartość cukru w cukrze? Albo kiedy ktoś spyta, co robi mój mąż, czyż nie jest miło odpowiedzieć „Mój mąż jest z zawodu dyrektorem”. I nieważne, że nie jest, bo przecież zawsze może być, a jak nie, to „gdyby Wasze dziecko tędy szło do przedszkola i nie mówcie, że nie macie, bo mieć możecie, sprawdzić czy nie ksiądz”. A nie, to już następny film J

Najmilej jest, kiedy spotkamy się z towarzystwem ze studiów, z którym wielokrotnie, czy to przy flaszeczce czegoś mocniejszego, czy przy herbacie i ciastku, rzeczone filmy katowaliśmy. Tu nie potrzeba zachęty, sami z siebie wtrącamy , niczym wujek Staszek - mistrz ciętej riposty, dialogi rodem z Barei. Wszyscy rozumieją, nikomu nie trzeba tłumaczyć, potrafią odpowiedzieć następną kwestią z filmu, czysta przyjemność.

Ale do rzeczy, blog wszak o lalkach. Poszukiwaną jest oczywiście Baśka. Jakiś czas temu kupiłam ją na allegro wraz z zestawem trupków. W zasadzie wtedy jeszcze miałam ambitny plan kupowania lalek córce, ale szybko się okazało, że jednak jestem wstrętną matką i nie chcę się z dzieckiem podzielić zabawkami. Powiem więcej, jestem gorzej niż wstrętna, bo jej zabawkami się bawię, owszem, a swoich nie daję. (Zaraz zapuka do drzwi opieka społeczna, albo policja, albo i ksiądz i dostanę za swoje, o ja wyrodna!) Myślałam, że identyfikacja lalki to Pan Pikuś, wszak istnieją blogi z obszernymi opisami, całe strony poświęcone identyfikacji lalek, bogate galerie na flickerze. Oj naiwna, naiwna, naiwna jak dziecko we mgle. Przeszukałam co mogłam i utknęłam. Nie znalazłam mojej lalki. Pogodziwszy się z moim jakże okrutnym losem (aha! To kara za niedzielenie się z córką!), schowałam Barbarę do szafy, po czym szperając w poszukiwaniu skarbów, znalazłam identyczną na brytyjskim e-bayu. W zestawie trupków, bez opisu. Ale ta sama biżuteria, ten sam makijaż, to samo oko. Czyli jest chociaż pewne, że to nie złodziejka i nie ukradła świecidełek koleżance.

Tak się prezentuje, po lekkim spa.

Kolczyki ma jak Jewel & Glitter, więc może to jakaś modyfikacja? Czy to w ogóle jest możliwe? Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie, proszony jest o pomoc w identyfikacji. Być może jest owa pani poszukiwana za liczne przestępstwa, oszustwa matrymonialne, albo plucie do piwa? Za to ostatnie grozi kara dożywotniego pozbawienia zniżek na alkohol w ulubionym pubie, więc sprawa jest bardzo poważna.

Podaruj mi trochę słońca

A co by było, gdyby listopad wyrzucić z kalendarza? Gdyby zamiast niego wstawić lipiec, w końcu też na "l"? Od kilku tygodni jest tak smętnie, szaro, buro, ponuro, że nosa się nie chce z domu wystawiać. Do tego okropna mżawka, jakby się nie mogli w górze zdecydować, czy chlusnąć i lunąć, czy może jednak nie. Ale tak w listopadzie to by jednak wypadało, chociaż trochę, choć odrobinkę... No to pada.

Z drugiej strony listopadowe wieczory, ciągnące się jak przeterminowane żelki - ciągutki motywują do szukania sobie zajęć. Kiedy dochodzi się do wniosku, że w domu nic dobrego już zdarzyć się nie może (Bo czy sprzątanie jest dobre? Chałupa aż się prosi o odszczurzenie, ale Bożesz Ty mój, jak ja nie mam na nic siły, może samo się sprzątnie? Hmmm... a może ciasto? Ciasto zawsze poprawia humor, ale tu znowu trzeba graty wyciągać, potem myć i chować, nieeee, za dużo fatygi!), wychodzi się do ludzi. Jest bowiem szansa, że u innych będzie i czysto, i smakowicie ;)

Po namyśle, kogo by tu uraczyć swoim jakże miłym i nienachalnym towarzystwem ;) wybór padł  na brata ciotecznego i jego rodzinę. Dawno się nie widzieliśmy, dzieci szybko rosną, wszyscy się lubimy i cieszymy ze swojego towarzystwa, a co najważniejsze – mieszkają stosunkowo niedaleko, więc nie spędzimy godziny na jeździe z naszego odludzia w kierunku cywilizacji. Zapakowałam więc Pizzę Margharitę oraz Małża i pojechaliśmy, uprzedziwszy zainteresowanych odpowiednio wcześniej, co by nie narazić się na jazdę na próżno i całowanie klamek (W końcu na klamkach aż się roi od bakterii. Tak samo na klawiaturach, nie mówiąc już o komórkach, kalkulatorach i pieniądzach. A podobno na orzeszkach w knajpie, którymi częstować się mogą wszyscy goście, wytrawni badacze potrafią znaleźć kilka rodzajów moczu! Smacznego :)).

Było bardzo miło, tematów do rozmowy jak zwykle sporo, dzieci brata pięknie się bawiły z moją córką. Mile mnie połechtali zdziwieniem, jaka to ona samodzielna, jak pięknie już chodzi, mówi swoje pierwsze słowa i z jakim apetytem wcina kiełbasę :D Ale czas leciał, a ja miałam małą sprawę do załatwienia. Bo skoro brat ma kilkunastoletnią córkę, to przy odrobinie szczęścia ma też ona Barbie. A przy pełni szczęścia może się już nią nie bawi i może zechce oddać? Wiem, wiem, jestem okropna, ciocia samo zło, żeby dziecku lalki zabierać!

Okazało się, że lalki owszem są, zażądałam więc pokazania :D Oczywiście najpierw pochwaliłam się moim nowym hobby, czyli zbieractwem, wywołując niekłamane zdziwienie i już nie ironiczne uśmieszki, ale porządny, gromki rechot z głębi trzewi :D Czegóż się jednak nie robi, jeśli istnieje choćby cień możliwości objęcia w posiadanie mrocznego obiektu pożądania? Po wyjęciu lalek nowszych, o których od razu wypowiedziałam się, że ładne, owszem, zadbane, owszem, ale dla mnie kompletnie nieinteresujące (jak może mnie interesować jakaś para: Troll i Gabriella z HSM, skoro „high” kojarzy mi się głownie jako „stan odurzenia”, a SM z khem… wiadomo z czym), ze strychu przymaszerowało pudełko ze starszymi nabytkami. I tu na uwagę zasługiwała jedna panienka, o znamiennych sygnaturach i moldzie Superstar J Należała pierwotnie do siostry żony męża i była w zadziwiająco dobrym stanie. Przyznać tu zdecydowanie trzeba, że moja nie taka już mała bratanica o swoje lalki dbała. Miały lekko zmechacone włosy, ale nic poza tym. Żadnych pogryzionych kończyn, czy urwanych głów.

Wzięłam do domu kilkulalkową gromadkę celem odświeżenia. Dostałam pełne przyzwolenie na jakiekolwiek metamorfozy, bowiem prawdziwe zainteresowanie właścicielki, nie wiedzieć czemu, wzbudza tylko ta dziwna parka z HSM. W sekrecie powiem, że istnieje szansa na to, że lalki zostaną u mnie, ale mnie zależy tylko na jednej: Sun Sensation Barbie z 1991 roku.

Tak wyglądała w oryginalnym stroju i biżuterii (uwaga! Kradnę z e-baya!):

A tak wygląda teraz:

A tu jeszcze zdjęcie całego stadka, które do mnie zawędrowało, już po spa. Trzymam kciuki, żeby jedna z jego przedstawicielek została tu na dłużej.

Komunistka

Co w dzisiejszych czasach dostają dzieci na Komunię? W reportażach telewizyjnych straszą rozwydrzonymi bachorami żądającymi quadów, laptopów, samochodów marki Porsche z prywatnym szoferem i nowych domów z basenami ;) Fakt faktem, że odkąd sięgam pamięcią, dzień I Komunii był ważny, okupiony całorocznym wkuwaniem katechizmu, paraliżującą spowiedzią (Czy mam powiedzieć, że tłukłam brata, czy nie? Jak ciężki to grzech? A może ksiądz mi nie da rozgrzeszenia i co wtedy? Wstyd przed Ryśkiem!), 2 godzinami stresu w czasie mszy, ale w końcu nadchodził upragniony moment, gdy było już po wszystkim i przechodziło się do kulminacyjnej części programu, czyli życzeń, kwiatków i prezentów!

Ja wiem, że dzieciom wkłada się do głów, że to nie prezenty są w tym dniu ważne, że w tej uroczystej chwili, kiedy hostia po raz pierwszy dotyka naszego języka (hm… smakuje jak wigilijny opłatek, a to heca!) przechodzimy do następnej planszy i dla Kościoła stajemy się prawie równorzędni z dorosłymi, odpowiedzialnymi za swoje dobre i złe czyny. Ale proszę mi powiedzieć, czy ośmioletnie dziecko jest w stanie zapomnieć o czekających je za chwilę przyjemnościach i w pełni skupić się na sferze sacrum? No dobrze, jestem w stanie przyjąć do wiadomości istnienie niewielkiego odsetka jednostek o wysokim stopniu uduchowienia, dla których cała otoczka jest bez znaczenia. Jednak w mojej opinii znakomita większość ośmiolatków czeka na prezenty równie intensywnie, jak podczas kolacji wigilijnej, w czasie której dzieci są często zmuszane do spróbowania każdej z dwunastu potraw, zanim będą mogły  rzucić się w wir rozwiązywania wstążek i rozszarpywania pieczołowicie otulanych ozdobnym papierem zawiniątek. (Mikołaj nie przyjdzie, jak nie zjesz jeszcze śledzia/sałatki/ryby po grecku. I nie oszukuj, masz zjeść całą łyżkę, a nie tylko jedną kosteczkę marchewki z sałatki, a resztę schować pod siankiem, widziałam!)

W maju tego roku byliśmy na komunii chrzestnej córki męża. Bardzo się ucieszyliśmy, że z prezentami trafiliśmy w dziesiątkę. (Jakże mogło być inaczej, skoro wcześniej konsultowaliśmy się z Mamą dziewczynki J). Cóż dostała? Od nas  - komórkę i zegarek na rękę, oprócz tego zestaw kina domowego, pozytywkę, aparat fotograficzny, kamerę cyfrową. Nie sądzę, żeby rodzaj prezentów drastycznie odbiegał od tych, jakie 24 lata temu dostałam ja, bowiem były to: walkman, zegarek, aparat fotograficzny, szkatułka i jeszcze jakieś, których nie pamiętam. (W tym porównaniu  musimy uwzględnić różnicę pokoleniową i obfitość półek w towary). Najbardziej wyczekiwanym prezentem była jednak ONA – prawdziwa Barbie, taka jak w katalogu OTTO z lat 1985-1986, najlepiej w pięknej sukni i kapeluszu. I co? I nic, figa z makiem, nie dostałam! Rozpacz i ubolewanie, bo zamiast jasnowłosej Barbie dostałam 10 dolarów (połowa miesięcznej wypłaty w tamtych latach, a może i więcej?), za którą sama miałam sobie płowowłosą piękność nabyć, a które rodzice zaraz skonfiskowali, bo jeszcze wydam na jakieś głupoty, a u nich przecież nie zginie. Tym samym czekałam na komunijną Barbie 2 lata, podczas których Moi Dzielni Rodzice znosili moje jęki o wymarzoną lalkę. Kiedy nadeszła w końcu wiekopomna chwila i poszłyśmy z Mamą do Pewexu, wcale nie dane mi było kupić lalki w balowej sukni i musiałam się zadowolić Barbie St. Tropez w uroczym różowo-czarnym stroju plażowym z gwiazdkami. A przecież w naszym klimacie lalka niemalże bez odzienia skazana jest na infekcje dróg oddechowych, szkorbut, koklusz, gangrenę, gruźlicę i zapewne rychłą śmierć! Ileż jest u nas ciepłych, słonecznych dni w roku? Ile więc okazji będzie miała lalka do poparadowania w swoim oryginalnym ubranku? (Bo w sukni balowej przecież chodziłaby codziennie, jak to dama, prawda?). Nic to, żal szybko minął, uprzejma Fleur pożyczyła swoje ubranka (kochaniutka, obawiam się, że Twój biust jest ciutkę za duży do mojej bluzeczki), a z Barbie spędziłyśmy wiele miłych chwil. Ponadto w stroju czy bez, była obiektem uwielbienia połowy naszego podwórka.

W roku 1987 wyglądała tak (zdjęcie bezczelnie skradzione z e-baya):

A teraz wygląda tak:

Jej oryginalny strój zaginął, stąd też ubrałam ją we własnoręcznie wykonaną szydełkową sukienkę do kompletu z bolerkiem. W takim ubraniu spokojnie może spędzić resztę swojego lalczanego życia J

Niby nic, a tak to się zaczęło

Na początku było słowo :) Mama dała mi słowo, że jak przez całe wakacje 1986 roku będę grzecznie nosić okulary ze specjalną korekcją, to w nagrodę kupi mi lalkę „ze zginanymi nogami” w Pewexie. Nienawidziłam tych okularów, toteż różnie z tym noszeniem było. Kiedy więc nadszedł koniec wakacji i Mama spytała, jak się sprawy miały, minę miałam chyba nietęgą. Na szczęście mój Brat chciał mi pomóc i powiedział Mamie, że byłam dzielna i chodziłam w okularach. A Mama albo uwierzyła, albo sama bardzo chciała mieć tę lalkę.

Słowo się rzekło, kobyłka u płota. Wybraliśmy się na zakupy, Mama, Brat i ja. Piechotą, bo to raptem parę ulic dalej, a autobusy w zamierzchłych czasach rzadko kursowały. Pogoda tego dnia nas nie rozpieszczała i już za pierwszym zakrętem od domu złapał nas deszcz. Postanowiliśmy poczekać trochę pod dachem sklepu. Czekaliśmy, czekaliśmy, a tam padało i padało. Potem się okazało, że to nie był taki zwykły deszcz, lecz największa ulewa tego lata. Mama zaproponowała szybki powrót do domu i przełożenie wyprawy na dzień następny, ale podniecone pierwszym takim zakupem dzieci nie mogły przecież czekać. Ruszyliśmy więc dalej, mimo deszczu i chłodu.

Przemoknięci do suchej nitki wpadliśmy do tego peerelowskiego raju. Wybór nie był zbyt duży: kilka wersji Fleur i Petra. Dodatkowym ograniczeniem była zasobność portfela w dolary. Jako, że jedyną wersją Petry, jaką wówczas znałam i jaką można było nabyć drogą kupna była gimnastyczka z pogardzanym przez dzieci ciałem pajacyka,  po konsultacji z Bratem, który choć chłop, to jednak starszy i być może mądrzejszy, zdecydowałam się na gładkonogą Fleur. Tylko którą? W grę wchodziły dwie: amazonka i sportsmenka. Jako, że Mama absolutnie nie wyraziła zgody na dokupienie konia, a wszelkie próby namawiania i tak spełzłyby na niczym, bo takich rarytasów nasz ówczesny Pewex nie oferował, wybrałam Fleur w ubraniu do joggingu w komplecie z daszkiem i płócienną torbą na ramię, stając się tym samym najszczęśliwszą dziewczynką na świecie.
Tak wyglądała Fleur w roku 1986

A tak wygląda dziś

I choć nie ma ani jednej rzęsy, uszkodzony nos, w biodrach metalowe protezy, bo od nadmiernego użytkowania jej stawy z plastiku się połamały, a zamiast włosów kołtun, to i tak darzę ją największym uczuciem, bo to ona pamięta tę małą dziewczynkę w okularach.

W samo południe (no prawie)

12.06.21 - koniec aukcji i jestem właścicielką zestawu, w którym są 3 panienki z mojej Dream Team. Uch, ależ to były emocje! Idę ochłonąć :)

Na dobry początek

No i wpadłam... Jak śliwka w kompot. Łomotnęło mnie i sponiewierało. Stąd ten blog :)
Od dziś jestem zbieraczem Barbie z czasów dzieciństwa, czyli lat 80 i wczesnych 90. A jeśli przypadkowo zaplączą się do kolekcji nowsze modele, to też je przyjmę pod dach i ugoszczę. A niech tam, miejsce się jeszcze jakieś znajdzie :)